ComputersHowto
Hoevelen van jullie hebben gehoord van Braid of Super Meat Boy of World of Goo? Niet veel, dat weet ik zeker. Maar bijna iedereen heeft misschien wel gehoord van Call of Duty of Halo of God of War of Grand Theft Auto. De laatste zijn games die zijn geproduceerd door franchises van meerdere miljarden dollars, ontwikkeld door de grootste teams van ontwikkelaars en uitgegeven door de grootste spelers in de branche. Zelfs als je ze niet hebt gespeeld, moet je er vast van gehoord hebben, want ze worden gepubliceerd als de beste spellen die je kunt spelen. Een groot deel van hun budget gaat naar het creëren van reclame en mediahype. Deze games hebben de beste grafische getrouwheid, maar om ervan te genieten, hebben ze daarom eersteklas hardware nodig om ze in al hun glorie te laten draaien. Zelfs als je niet zo goed bent in graphics, zal een game zoals de hierboven genoemde een upgrade naar je half decennium oude pc of laptop rechtvaardigen..
Het is bijna alsof je gedwongen wordt om te upgraden om alleen deze spellen te spelen. Maar wat ze eigenlijk doen, is dat ze het wiel draaiende houden. Een nieuw spel creëert een markt voor nieuwere hardware en de klanten krijgen een duizelingwekkend realistisch spel. Iedereen is blij. Of misschien niet. Soortgelijke verhaallijnen plagen deze titels. Er is ook een niveau waarop men realisme in games kan brengen. Zelfs de beste van de beste graphics zijn er nog niet helemaal. Men kan gemakkelijk moe of zelfs verveeld raken door het spelen van deze spellen.
En dan denken we aan de eerste games die we als kinderen speelden. De Atari-, NES-, SNES- en Playstation-games die we maandenlang speelden en die we niet vervelen. Zelfs onze ouders vonden het leuk om af en toe mee te doen. Toen de game-ontwikkeling voor het eerst begon, waren er geen grote franchises om games met een groot budget te financieren. Iemand met een idee werkte dag en nacht om het spel te maken dat ze wilden maken. Een team van twee zou de hele wedstrijd kunnen maken. Het heeft misschien niet de beste graphics, maar de games bleken uniek te zijn en met een aparte kunststijl die bij velen indruk maakte. Dit waren de vlaggendragers van de indiegames die we vandaag zien. Games zoals degene die ik in het begin noemde.
Wikipedia definieert indiegames als videogames die zijn gemaakt door individuen of kleine teams, over het algemeen zonder financiële steun van de uitgever van videogames. Indiegames zijn vaak gericht op innovatie en vertrouwen op digitale distributie. Het Steam online game-distributiesysteem van Valve was het eerste dergelijke platform dat de wereld liet zien dat volledig digitale distributie van games ook een haalbare optie is in de wereld van vandaag. En zo begon de indie-beweging die ons enkele van de beste games van het afgelopen decennium heeft opgeleverd. Ook Sony, Microsoft en Nintendo hebben zich aangesloten door ondersteuning te bieden aan onafhankelijk gemaakte games. Er zijn de afgelopen tijd veel zeer populaire en commercieel succesvolle indiegames geweest die de industrie een boost hebben gegeven.
Nu iets over enkele van de beroemdste indiegames-
Super Meat Boy is een waanzinnig moeilijk platformspel ontwikkeld door Team Meat. Het 'Team' bestaat eigenlijk maar uit twee mensen, Tommy Refenes (de coder) en Edmund Mcmillen (de ontwerper). De game vereist een snelle timing en veel geduld. De moeilijkheidsgraad is misschien niet ieders kopje thee, maar als je in één keer een A + krijgt, is dat een geweldig gevoel. SMB wordt alom geprezen en heeft meer dan een miljoen exemplaren verkocht.
Vlecht is ook een platformspel, maar met puzzels en tijdverleggende mechanica. Het heeft een uitgesproken artistieke uitstraling en de puzzels zijn best moeilijk. De game is opgesplitst in vijf werelden die elk een ander tijdgebaseerd spelmechanisme hebben. Het is in drie jaar tijd ontwikkeld door Jonathan Blow. Braid was de hoogst gewaardeerde game op Xbox Live toen deze uitkwam en er zijn meer dan 450.000 exemplaren van verkocht.
World of Goo is een puzzelspel gemaakt door de indiegame-ontwikkelaar 2D Boy. 2D-jongen is een ander team van twee, bestaande uit Ron Carmel en Kyle Gabler. Het spel gaat over het bouwen van grote fysieke structuren door 'goo'-ballen te gebruiken, puzzels op te lossen en het maximale aantal mogelijke ballen te verzamelen.
BADLAND is een mobiele videogame ontwikkeld door Frogmind. Het is een team van 13 personen onder leiding van twee veteranen uit de industrie, Johannes Vourinen en Juhana Myllys. De speler bestuurt een zwart wezen genaamd Clony dat rond een bos vliegt en obstakels ontwijkt en zijn klonen maakt. De game heeft vele prijzen gewonnen en is meer dan 20 miljoen keer gedownload.
Limbo is een zwart-wit platformpuzzelspel ontwikkeld door Playdead. Het heeft een unieke kunststijl en enkele van de moeilijkste puzzels die ik in games ben tegengekomen. De game heeft eenvoudige mechanica, maar de griezelige achtergrond en minimale geluiden maken het tot een bijzondere ervaring. Het is meer dan eens een 'kunstwerk' genoemd.
Indiegames zijn geweldig omdat ze de vrijheid hebben om te experimenteren met mechanica, kunststijlen en genres. Ze zijn niet gebonden aan geld van de uitgever om een spel op een bepaalde manier te bouwen om betere verkopen te krijgen. Deze games zijn de weergave van de creativiteit van hun ontwikkelaars en de digitale incarnatie van de verhalen die ze willen vertellen, de ervaringen die ze willen dat de speler heeft. Kickstarter en andere crowdfundingsites hebben ons in een nieuw tijdperk gebracht waarin iedereen die in staat is om een game te bouwen, dit kan doen, zelfs als ze niet over de middelen beschikken. Het indie-fenomeen groeit in hoog tempo en het is een goed teken. De videogame-industrie heeft nu een groep rebellen die de conventie ontkennen en doen wat ze willen. Ze brengen de broodnodige variëteit aan smaak naar de tafel voor ons gamers.
Een Kickstarter-project vroeg om financiering om een documentaire te maken over het leven van indiegame-ontwikkelaars terwijl ze worstelen om de game die ze begonnen af te maken. Twee succesvolle financieringsrondes en 300 uur opgenomen beeldmateriaal later kwamen de Canadese filmmakers Lisanne Pajot en James Swirsky met 'Indie Game: The Movie', dat werd geregisseerd, geproduceerd, gefilmd en zelfs gemonteerd door hen tweeën. Het is een lange speelfilm die volgt op de ontwikkeling van Super Meat Boy en Fez. Het heeft ook Jonathan Blow die zijn ervaringen vertelt over het succes van Braid. Het toont een geweldig inzicht in het leven van de ontwikkelaars en de problemen waarmee ze worden geconfronteerd; sociaal, financieel en in het halen van deadlines. De film heeft 93% op Rotten Tomatoes en heeft vele prijzen gewonnen voor beste documentaire. Het is een must voor iedereen die zichzelf een gamer noemt.
Bekijk de trailer hieronder en beslis zelf: